Nieuw in Brabant, en dan?
Saba Tkabo Tsegezab aan het woord
Hoe is het om als niet-Nederlander naar Brabant te verhuizen? Waar loop je in het dagelijks leven tegenaan?
Het projectteam Versterken Taalvaardigheid zet zich in opdracht van de provincie Brabant in om taalvaardigheid in Brabant te bevorderen. Het project kreeg daarbij drie extra aandachtsgebieden van de provincie, waaronder 'Nieuwe Brabanders'. Nieuwe Brabanders zijn niet in Nederland geboren, ze zijn hier op latere leeftijd gekomen. Ze zijn hier om verschillende redenen, het gaat om expats, vluchtelingen, arbeidsmigranten en statushouders. Als je niet in Brabant geboren bent en je wilt wel deel uitmaken van de samenleving, hoe doe je dat? Waar loop je tegenaan?
We hebben enkele mensen geinterviewd. De komende weken publiceren we een portret.
Nederlands leren was meteen heel belangrijk voor mij
Saba Tkabo Tsegezab (24) kwam na een lange reis vanuit Eritrea in juni 2015 in een Nederlands asielzoekerscentrum. Ze sprak alleen haar moedertaal en alles ging via een tolk. Dat is niet netjes, vond ze. Binnen een jaar haalde ze haar inburgeringsdiploma en nu zit ze in Taalpanel Breda om organisaties te adviseren over hun taalgebruik en begrijpelijke teksten. “Nederlands leren was meteen heel belangrijk voor mij.”
Saba was zes maanden zwanger toen ze in Nederland aankwam en beviel drie maanden later na een bevalling van 36 uur van haar zoontje Sened. Hij betekent alles voor haar. In januari 2016 kwam ze naar Breda. Ze had een verblijfsvergunning en kreeg via VluchtelingenWerk hulp bij alle overige regeldingen. Via Buddy to Buddy Breda kwam ze in contact met buddy Liesbeth. Ook kon ze aan de slag bij juf Ria, die twee dagen per week tien tot vijftien vrouwen lesgeeft terwijl er opvang is voor de kinderen. Met drie dagen taalschool erbij en oefenen met een taalmaatje haalde ze snel haar inburgeringsdiploma.
Na twee jaar kwam de vader van Sened naar Nederland, maar helaas duurde het geluk van de hereniging niet lang. Saba was inmiddels geïntegreerd in de Nederlandse cultuur, met alle Nederlandse normen en waarden. Dit botste met de Eritrese cultuur, waar haar man op dat moment nog middenin zat. “In Eritrea heb je geen keuzemogelijkheden, alles is voor je bepaald. Hier kun je zeggen wat je wil, dingen vragen en voor jezelf opkomen. Dat is niet normaal in Eritrea. Daar is het heel onbeleefd.”
In augustus gaat haar kleine jongen naar de basisschool. Hij spreekt accentloos Nederlands en Saba leert veel van hem. Vanaf september start ze zelf met een opleiding tot verzorgende. “In Eritrea zorgde ik voor mijn opa en moeder en dat vond ik fijn. Ik wil graag zorgen voor ouderen en gehandicapten.” Sinds twee weken werkt ze bij Blokker en ook daar leert ze dagelijks nieuwe woorden. “Laatst vroeg iemand om een eierlepel. Ik wist niet wat dat was en leer veel, want ik moet alles weten.” In de toekomst wil ze andere vrouwen helpen om sterker te worden. “Er zijn goede dingen in de Eritrese cultuur, maar de man-vrouwverhouding is niet goed. Ik wil vrouwen helpen hun eigen keuzes te maken.”
Tekst: Tefke van Dijk
Fotografie: Vincent Moll
