Nieuw in Brabant, en dan?
Slavica Barvalac aan het woord
Hoe is het om als niet-Nederlander naar Brabant te verhuizen? Waar loop je in het dagelijks leven tegenaan?
Het projectteam Versterken Taalvaardigheid zet zich in opdracht van de provincie Brabant in om taalvaardigheid in Brabant te bevorderen. Het project kreeg daarbij drie extra aandachtsgebieden van de provincie, waaronder 'Nieuwe Brabanders'. Nieuwe Brabanders zijn niet in Nederland geboren, ze zijn hier op latere leeftijd gekomen. Ze zijn hier om verschillende redenen, het gaat om expats, vluchtelingen, arbeidsmigranten en statushouders. Als je niet in Brabant geboren bent en je wilt wel deel uitmaken van de samenleving, hoe doe je dat? Waar loop je tegenaan?
We hebben enkele mensen geinterviewd. De komende weken publiceren we een portret.
‘Taal is de basis om te communiceren met mensen’
Liefde was voor Kroatische Slavica Barvalac (38) de reden om naar Nederland te komen, zeventien jaar geleden. Eerder vluchtte ze met haar familie naar Noorwegen, terwijl haar Bosnische man Darko (38) vanuit voormalig Joegoslavië naar Nederland kwam. Jaren later hervonden de twee elkaar in Brabant. Na Noors leerde Slavica in korte tijd Nederlands. “In Noorwegen heb ik ervaren hoe moeilijk het is als je de taal niet spreekt. Daarom wil ik altijd zo snel mogelijk de taal leren van het land waar ik woon.”
De twee geliefden kenden elkaar al voor de oorlog. Op hun vijftiende hadden ze kort verkering en nadat ze waren gevlucht bleven ze brieven schrijven. “Samen met een vriendin ging ik naar Nederland. Darko en ik hadden elkaar lang niet gezien. Ik had niet verwacht dat we verliefd zouden worden, maar blijkbaar was het voorbestemd.” In Noorwegen moest ze direct naar het gymnasium, ook al kende ze de taal niet. “Gelukkig ging het makkelijk. Ik heb altijd een talenknobbel gehad. Op jonge leeftijd heb ik mezelf Engels geleerd. Dat kwam ook goed van pas in Noorwegen. In Nederland moest ik het Noors in mijn hoofd wegduwen om ruimte te maken voor Nederlands.”
Met succes, in een jaar tijd zat ze op niveau NT2-B2. Daarna werd ze zwanger van hun eerste dochter. “Hierdoor zakte de taal wat weg. We hebben onze beide dochters tweetalig opgevoed zodat zij kunnen praten met familieleden, die nu verspreid wonen over verschillende landen.” Door de contacten op de peuterspeelzaal en basisschool plus haar opleiding voor maatschappelijke zorg leerde Slavica steeds beter Nederlands. Thuis praat ze nu ook Nederlands. “Ik snap niet hoe jonge mensen hier jaren kunnen wonen en niks begrijpen. Taal is de basis om te communiceren met mensen.”
Nederland is drukker dan Noorwegen, vindt ze, en lijkt qua mentaliteit meer op Kroatië. “In Noorwegen duurt het lang voordat mensen zich openstellen, terwijl er in Nederland een mix van culturen is. Mensen kijken hier niet op van iemand uit het buitenland. In het begin dacht ik dat ik altijd een buitenlander zou blijven. Je ziet het aan me, je hoort het aan me. Toch is mijn gevoel de laatste jaren veranderd. Na een familiereünie in Kroatië, waar vooral de oudere mensen nog steeds wonen, kom ik thuis in Nederland.”
Tekst: Tefke van Dijk
Fotografie: Vincent Mol
