Ploeter- en loedermoeders, schei uit!

Op vakantie liggend op een strandbedje met de LINDA in mijn handen, werd weer eens bevestigd wat we eigenlijk allemaal al weten. De uitgave getiteld #lovemylife gaf een inkijkje in het fantastische gefilterde leven dat veel mensen leiden op social media. Het is een leven dat ver afstaat van de werkelijkheid. Diezelfde middag belandde ik via Facebook op een van de zoveel mummy-websites. Op het eerste gezicht een groot contrast met ons volgens LINDA gefakete droomleven. Ik las een ogenschijnlijk hilarisch verhaal van een zelfbenoemde loedermoeder. (Ter info, een loedermoeder is een moeder die het niet te nauw neemt met verantwoorde opvoedmethodes en zich daarvoor allerminst schaamt). Maar toen ik de blog helemaal had gelezen, werd ik er juist droevig van. Deze moeder vertelde trots dat haar kinderen alleen thuisblijven, dat ze ongewassen naar school mogen en dat ze niet naar ze omkijkt als ze tijdens het avondeten met hun benen op tafel liggen. Wat beweegt moeders om hun uitzonderlijke opvoedkwaliteiten en –zonden uitgebreid en uitvergroot op social media te delen?   

Sinds enige tijd ben ik intensief bezig met het onderwerp mediawijsheid, omdat Cubiss mij en mijn team in de arm heeft genomen om samen dit thema breed onder de aandacht te brengen. De doorlopende lijn waarvoor we redactie mochten doen, was echt een eyeopener. Er komt zoveel af op kinderen. Aan het onderwijs en ouders de taak om ze aan de hand te nemen, te beschermen én te stimuleren. Ik heb me uren ingelezen, samen met collega’s interviews gehouden en publicaties mee bedacht, bijvoorbeeld voor de magazines Mediawijs in het Onderwijs. En aangezien ik zelf een zoontje van vier heb die net naar de kleuterschool gaat, ging het onderwerp ineens ontzettend voor me leven. Zit hij niet te lang op de iPad, moet hij niet veel vaker met z’n handen bezig zijn, hoe houdt hij zich straks staande in een wereld die zo snel verandert? Heel veel vragen, bezorgdheid en nieuwsgierigheid.

Maar ook steeds meer verbazing over hoe volwassenen omgaan met media in relatie tot hun kroost. Specifiek bedoel ik daarmee, moeders. Mummybloggers met duizenden volgers die zichzelf de hemel inprijzen of juist steen en been klagen over het gedrag van hun kinderen. Met naam en toenaam. En niet te vergeten, foto’s. Maar ook gewoon mensen om me heen, die dagelijks kidsspam (zo noem ik het maar) met de gekste onderschriften online plaatsen. 

Als wij zo druk bezig zijn onze kwetsbare kinderen mediagerelateerde vaardigheden aan te leren, waarom geven we dan zelf niet het goede voorbeeld? Kleine Sophie mag nu met vier jaar oud een dramaqueen zijn. Over tien jaar zit zij op de middelbare school en kunnen al haar vriendinnen (of pesters) de blogs en posts van moederlief nog eens rustig nalezen. En als Cas over 15 jaar gaat solliciteren, kan de slimme HR-medewerker eenvoudig foto’s vinden van zijn driftbuien van vroeger. Dramatisch? Nee. Onhandig, dat wel. Bovendien kan het kind zelf niets meer kiezen, zijn leven staat al online. En waar voor mij vooral de schoen wringt is dat je als ouders je kind altijd wilt beschermen, maar dat de impact van het internet in die context compleet onderschat wordt. En dat allemaal om jezelf te profileren, lezers, likes en comments te krijgen. Waarmee je overigens vaak weer kan rekenen op een berg bagger van andere moeders, die het nóg beter weten.

Het is niet aan mij om te veroordelen, want ik experimenteer en leer elke dag, net als alle andere moeders. Ook ik ben soms boos, gefrustreerd of moedeloos. En ik kan me (als schrijver) helemaal voorstellen dat het heerlijk kan zijn om die gevoelens van je af te schrijven. Alleen, denk na over welke media je hiervoor gebruikt. Is het niet veel fijner om dat te doen in je digitale dagboek (ik beveel Day One aan), in een WhatsApp-groepje met vriendinnen of tijdens een kop thee met je moeder? Bescherm ook online je kleintjes en geef het goede voorbeeld. Want het is helemaal niet erg om uitspattingen, kattenkwaad en mijlpalen te bewaren voor het privéfotoboek of een notitieschriftje. Blijft er meteen weer een moment qualitytime bewaard. Want wat is er nu leuker dan met zoiets op schoot samen herinneringen ophalen?