Taalambassadeurs in het zonnetje: Anke van de Reijt
Cubiss is ontzettend blij met de Brabantse en Limburgse taalambassadeurs en zet ze deze zomer extra in het zonnetje. Gedurende de zomerweken publiceren we twee keer per week een portret van één van de Brabantse en Limburgse ambassadeurs. Vandaag maken we kennis met Anke van de Reijt.
Anke van de Reijt (67) uit Klundert heeft nooit goed leren lezen en schrijven en tijdens haar werk kon ze zich altijd pratend redden. Toch ging ze opnieuw naar school. Daarvoor moest ze een flinke drempel over, maar ze heeft er nooit spijt van gehad. “Ik ben nu zelfs leesoma op een school voor speciaal onderwijs. De leerlingen vinden het fantastisch, en ik ook!”
Anke had op de basisschool altijd moeite gehad met lezen en schrijven. “Bij het lezen sloeg ik de lidwoorden over en mijn zinnen klopten niet. De juf heeft daar nooit iets van gezegd en mijn ouders zijn ook niet echt geletterd.” Na de basisschool ging ze naar de huishoudschool en ontmoette haar man Jan. Ze begonnen samen een horecabedrijf. “Bij Jan hadden ze thuis een bierbrouwerij en zelf was hij kok, dus het was heel logisch een café-restaurant en hotel te beginnen. Het liep ontzettend goed. Voor mij was het ideaal, omdat je vooral praat tijdens je werk. Praten was voor mij geen probleem.”
‘Praten was voor mij geen enkel probleem’
Vijftien jaar en drie kinderen later kreeg Jan de ziekte MS. Ze moesten stoppen met het café-restaurant en toen kwamen de problemen, want Anke moest gaan schrijven. “Onze jongste dochter was dertien toen ze merkte dat ik niet goed kon lezen en schrijven. Onze oudste dochter kon goed leren, dus die hoefde ik nooit te helpen. En ik stond altijd achter de toog.” Anke ging in een verpleeghuis werken. De opleiding tot ziekenverzorgende was lastig, maar die haalde ze net. “Bij het maken van rapportages had ik altijd een boekje bij mij om woorden op te zoeken. Ik weet nog wel dat alles een keer met rood was gecorrigeerd. Dat vond ik zo vernederend. Ik voelde me zo dom.”
Alle stress uitte zich bij Anke in ‘poetsziekte’. “Ik liep altijd met een stofdoek achter iemand aan. Toen de huisarts een keer langskwam voor mijn dochter, zei hij dat hij misschien beter een maatschappelijk werker voor mij kon laten komen.” De maatschappelijk werker stelde voor dat Anke weer naar school zou gaan, maar dat wilde ze niet. “Iedereen kent me in Klundert! Gelukkig zat de school in Zevenbergen. Toen ik de klas in kwam, zat daar half Klundert!” Anke leerde haar verhaal vertellen en kreeg in 2004 het certificaat voor taalambassadeur van prinses Laurentien. “Dat vond ik geweldig. Zie je wel, dacht ik, ik kan het wel! Je bent nooit te oud om te leren. Ik heb nu al vijf mensen overgehaald een cursus te gaan doen.”
Volgens Anke is het belangrijk dat het niet moet, maar mag. De belangrijkste reden voor Anke om weer naar school te gaan waren haar kleinkinderen. “Tijdens het voorlezen zeiden ze tegen me: ‘Oma, dat staat er niet.’ Ik zei dan dat ik moe was, of dat mijn bril vies was. Ik heb er nooit spijt van gehad dat ik weer terug naar school ben gegaan. Nu schaam ik me nergens meer voor.”
Alle taalambassadeurs uit deze serie zijn aangesloten bij onze samenwerkingspartners Stichting ABC of Arcus Taal.
Tekst: Tefke van Dijk
Fotografie: Boyd Smith Photo
