Het beslissende boek van Eliud Kipchoge

Wat een prachtige zin in het interview in NRC met nieuwe wereldrecordhouder op de marathon Eliud Kipchoge: ‘Dit interview heeft plaats in een bibliotheek omdat lezen, naast hardlopen, Kipchoge schijnt te definiëren.’

Who moved my cheese

Inderdaad, haast nog meer dan over hardlopen gaat het interview over lezen. Over hoe Kipchoge in het internationale trainingskamp in het Keniase Kaptagat een mini-bieb heeft ingericht: hij bevestigde boekenplanken aan de muur van de gezamenlijke woonkamer, zodat de atleten boeken met elkaar kunnen uitwisselen. Zelf leest hij vooral inspiratie- en managementliteratuur, zijn lievelingsauteur is Paulo Coelho. Hoewel Kipchoge als jong kind leerde lezen en schrijven werd hij volgens eigen zeggen pas rond zijn negentiende een lezer.

Het boek dat hem tot lezer bekeerde, het boek dat letterkundige Kees Fens ‘het beslissende boek’ heeft gedoopt, was Who Moved My Cheese, een Amerikaans managementboekje uit 1998. Zijn eigen kinderen leest hij niet voor, maar hij koopt boeken voor zijn oudste zoon van zeven. In een interview met de New York Times vertelde hij dat als hij leest, hij een notitieboek bij de hand houdt waarin hij aantekeningen maakt, omdat hij zich dan beter herinnert wat hij gelezen heeft. Zelf een boek schrijven staat op zijn bucketlist. Dat moet dan over sport gaan, met als doel mensen aan het sporten te krijgen. Voorlopig houdt hij het bij trainingslogboeken, waarin hij minutieus zijn vorderingen bijhoudt.

De goede keuze

In mijn eerdere blog op deze website Er is nog nooit iemand van broccoli gaan houden door dwangvoederen leg ik een verband tussen het vermogen tot het uitstellen van instant gratificatie en het vermogen om een lezer te worden. Veel en graag lezen biedt immers grote voordelen op de lange termijn, maar een gemakzuchtige keuze is het meestal niet om een boek te pakken, zeker met afleidingen als telefoons, tablet en televisie bij de hand.

Nu, als er iemand discipline heeft is het Kipchoge wel (een infographic bij het artikel laat zien wat een lichaam te lijden heeft tijdens het lopen van een marathon: dat varieert van een openschurende huid, tot het ontstaan van ontstekingen, de afbraak van spieren en hartschade). In het interview in NRC zegt hij: ‘Wat ik me realiseer als ik wakker word, is dat ik mijn eigen vijand nummer één ben. Als ik niet wakker wil worden, blijf ik slapen. Als ik niet wil slapen, blijf ik wakker. Alleen ik kan een goede of verkeerde keuze maken.’ Kipchoge wordt (natuurlijk) gesponsord door Nike, maar lijkt zelf vooral op een missie om, naast hardlopen, lezen te promoten.

Lees het complete interview met Eliud Kipchoge hier.